Camping hoppen in Italie

Wat kunnen we nou nog schrijven over een vakantie in Italie? Behalve dat we verschrompelen van de vele uren in zwembaden met chloor en dat we dood haar krijgen door zon, zee en zout. Misschien kan ik iets schrijven over het fenomeen “ campingreglementen”. Het verbaast me regelmatig dat er zo ontzettend veel campingregels nodig zijn en dat het hele toiletgebouw er in 4 talen mee volgehangen moet worden. De toon waarop ze gesteld worden is vaak ook belerend en er klinkt behoorlijk wat frustratie in door. Een greep uit de A4-tjes waartussen we zitten te plassen:

“ If you are civilized, you keep the toilet clean” in 4 talen. “ It’s intelligent to leave the toilet as you wish you would have found it” (ook in 4 talen). “ Very dangerous!!! Do not enter the pool between 20.00-08.00, very high chloride !” (met tekening van doodshoofd, dus toch maar niet stiekem ’s nachts zwemmen). “ Bring your garbage to the bins at the street” (kei lange oprijlaan af, verder geen prullenbak op de camping zelf te zien). Tot en met het verzoek je blikjes en plastic flessen eerst plat te drukken voordat je ze weg gooit. Het is me wat, al die regels. Misschien moeten we daar tegenoverstellen dat ze eens een bakje zeep bijvullen of wc papier aanvullen.

Italie. We zijn er nog. We maken een tussenstop in de stad Aquila. Een mooie oude stad, maar door de aardbeving van 2009 is de stad nog een totale bouwplaats. Na 6 jaar is er nauwelijks een winkel open of een gebouw uit de steigers en zijn we onbedoeld ramptoerisme aan het beoefenen ipv een stad aan het bekijken om zijn schoonheid.  Doorrrr dus weer.

Na de hectiek aan de kust zijn we het binnenland ingegaan voor verkoeling. Wat je wenst krijg je en we stonden dus in de stromende regen op de camping. Wel leuk hoor, met een biertje schuilen in het barretje terwijl de prullenbakken overstroomden met water en Helen en Ellis mochten schuilen bij het omaatje van de camping. Dit was de zgn “ stille camping” Isola del Salto in Fiumata aan het Salto meer. Uitgezocht via internet vanwege het meer en het zwembad. Kwamen we daar aan was het hele zwembad dichtgegroeid en dichtgetimmerd. Werd ook met geen woord over gerept. Dan maar optie Salto - meer. Konden we de ingang van het meer niet vinden, super suf! We zagen alleen maar hekken totdat we een kruip-door-sluip-door weggetje zagen. Wij daar met z’n vieren doorheen. Via een afwerkplek en drugsbosje met brandnetels door een gat in de prikkeldraad (“ Ja Helen, dit is echt de echte route”). Kwamen we bij dat meer en was het toch best vies om in te zwemmen. Volgens ons kwam de riolering er gewoon in uit. Wij dus weer terug en wat zien we: een mega grote poort waardoor we gewoon weer op de doorgaande weg stonden. Deze camping was dus eigenlijk de omweg niet waard.

We gaan naar het meer van Bolsena. In Bolsena, op camping La Pineta Bolsena hebben we een leuke tijd. Het meer is fijn om in te zwemmen en het stadje is erg idyllisch (dat woord had ik al lang niet meer gebruikt). Helen gaat mee op haar fietsje naar het stadje en Ellis gaat met mij disco dansen op straat, erg grappig. Er zijn in deze regio (Umbria, Toscane) steeds meer Nederlanders op vakantie.

We slingeren door Toscane. Het mooie landschap waar iedereen blijkbaar verliefd op wordt. Toegegeven: stadjes op heuveltoppen zijn erg mooi om te zien, glooiende heuvels ook en ieder stadje heeft wel een kasteel of een kasteelmuur waar de oudheid vanaf ketst. Als je van duizenden dooie zonnebloemen-velden houdt, kun je je hart ook ophalen in Toscane trouwens.

We bezoeken Siena. Prachtige stad. Origineel ook, aangezien we al veel oude stadjes gezien hebben. Er schijnt in augustus een “ Palio” te zijn, een wedstrijd tussen een aantal wijken van Siena waarbij paarden gaan racen in het centrum van de stad. De dag dat wij er waren, waren de straten gevuld met mensen uit 1 wijk. Minuten lang stormden vooral mannen (honderden) door de smalle straten van Siena. Voorop liep paard nummer 5. Het zag er gezellig uit zal ik maar zeggen, ik denk dat ze aan het oefenen waren. Mooi om te zien was dat ze zich niets aantrokken van de duizenden toeristen. Het was echt hun stad en hun ding. We zeggen regelmatig tegen elkaar dat we in de week Italie meer toeristen hebben gezien dan in de 9 weken daarvoor in alle landen samen.

We gaan naar het dorpje Barberino Val D’ Elsa naar camping Semifonte. Uitzicht op de Toscaanse heuvels en wat dooie zonnebloemvelden. Veel Nederlanders. Prima camping met zwembadje en speeltuintje. We doen hier verder niet zoveel, aangezien we ook wel wat later op de dag pas aankomen.

Volgende stop moet er een zijn waar we wijn kunnen proeven en kunnen blijven slapen. De uitdaging waar we eerder voor gestaan hebben. We bevinden ons in de Chianti-streek. We krijgen de tip dat we dan moeten zoeken naar een “ agricampeggio” (itt een agriturismo, waar er genoeg van zijn, maar die alleen kamers verhuren). We vinden “ Cipollatino” (in Magnana,nabij Montespertone) waar een vol getatoeëerde a-typische boer ons ontvangt. Hij blijkt de zoon van de wijnboer te zijn en runt de plek, die eigenlijk ook gewoon een camping is. Maar dat maakt niet uit. Wij vragen 15 keer of het mogelijk is om de wijnen te proeven en we denken dan dat hij het begrijpt. We vragen of het op het romantische tijdstip van 20.30 zou kunnen, want dan liggen de kids in bed en kunnen wij aan de (wijn)bak. “Nee, dat werd lastig, want dan moest de wijnboer zelf eten”. Dan maar om 19.00 en onze kids mee. Eind van het verhaal: we hebben heerlijke wijnen geproefd.

Vandaag Pisa bezocht. Mooi, lekker overzichtelijk, alle bezienswaardigheden bij elkaar. Had niet gedacht dat de toren echt zo scheef stond en heb inderdaad zo’n dubiele foto gemaakt dat ik  die de toren tegenhoud. (Durf hem niet te laten zien). Hier waren ook duizenden toeristen.

Het weer is inmiddels iets koeler, maar wel nog lekker warm, ca 30 graden. We wilden de bergen weer in en hebben de Iron Lady tot het uiterste gedreven wb steile hellingen en gekke bochten en wegen. Toen we aankwamen op de uitgekozen camping, heel mooi, konden we de draai niet maken langs het toiletgebouw zonder ons dak te verliezen, dus moesten we alsnog rechtsomkeert.

En dan staan we nu in Villafranca, een nietszeggend plaatsje, op een gewone camping “ Il Castagneto”. Toch wel iets minder romantisch, maar als je romantiek wilt moet je sowieso niet op een camping gaan staan met twee kleine kinderen dacht ik zo.

De volgende  stop zal in de regio Piemonte zijn, waar Harrie hoge verwachtingen (en goede herinneringen) van heeft wat betreft eten en drinken. We zullen het gaan meemaken….