Welcome to the real world

Om van de laatste dag in Griekenland geen hangdag-rondom-de-haven te maken, bezoeken we nog een mini aquapark vlak bij onze laatste camping. Harrie glijdt nog een paar keer van de steile glijbaan, ik glij vooral niet nog een paar keer van de steile glijbaan en Ellis heeft een gespierde lifeguard in haar oor tetterend die aan haar duidelijk probeert te maken dat ze niet op de railing van een bruggetje mag staan. Ze verstaat geen Grieks en blijft staan.

Dan is het tijd om in te checken bij ANEK Superfast ferries in Patras. Griekenland heeft alleen in juli 2015 bijna 50.000 bootvluchtelingen ontvangen, meer dan in heel 2014. Wanneer wij geïnstalleerd zijn op de boot zien we drie jonge jongens langs een met prikkeldraad omgeven hek kruipen en de kade op lopen. Heel nonchalant, totdat de politie naar ze toe rijdt en ze terug kruipen achter het prikkeldraad. Weer een dag, weer een kans verkeken voor ze. En wij staan erbij en keken ernaar. Besef je eens te meer hoe goed je het hebt. Eigenlijk gewoon door in west Europa geboren te zijn en een beetje je best te doen, heb je al een voorsprong.…

We hadden gehoord van “ Camping on Board ”, maar wisten niet wat we er precies bij voor moesten stellen. (Behalve dat het de duurste kampeernacht van de vakantie zou worden natuurlijk.) We hadden al wat angstdromen gehad dat we ingeklemd door grote vrachtauto’s 14 uur vastzaten in een heet ruim van het schip en toiletten moesten delen met dikke zwetende  vrachtwagenchauffeurs. Op deze ferry kies je dus voor een slaaphut (duurste), een stoel aan dek (zoals in het vliegtuig) of gewoon je eigen camper. Het was supergrappig! De “ garage” waar wij stonden was zo goed als leeg, we stonden voor open “ ramen” en konden gewoon rondfietsen en rennen over het dek en de stoelen en tafel uitstallen. Zaten we daar gezellig te eten ! Er was ook nog stroomvoorziening en er waren superschone toiletten (geen vrachtwagenchauffeur gezien). De werklui van het schip vonden het ook wel grappig dat ik aan het rennen was in het ruim, met Helen en Ellis op de fiets er achteraan.

Totdat het donker werd (21.00) kon je nog mooi naar de kust van Griekenland staren. Tegen zonsondergang zagen we de westkust van Lefkas nog, het eiland waarvan we zelf alleen de oostkust hadden gezien, dus dat was nog een cadeautje. Daarna open zee en een donkere nacht. dvd’tje kijken in de camper en de wind laten doorwaaien. De deur bleef gewoon open , de enige andere kampeerders waren Duitse pensionado’s dus geen probleem.

Om 08.00 al in Bari, Italie. Sinds we in Italie zijn (nu 3 dagen) zijn we continu aan het twijfelen. Wel naar Calabrie en Puglia (de hak en de tenen van Italie) of toch maar niet, gezien de afstanden. Wel naar de kust of toch maar naar de koelere bergen? Wel die fles wijn opdrinken of niet (o nee, dit was geen twijfelgeval). Het heeft iets raars, alsof we moeten wennen aan Italie. We hebben ook geen kaart van Italie en gek genoeg ook geen wifi de eerste dagen , zodat we wat lastig kunnen plannen. En soms moet je gewoon wel wat plannen, wil je niet in de hitte met de meisjes en een ongunstige chagrijnigheidsmeter nog naar campings willen zoeken. Wat we wel hebben sinds Italie is een geld-lekkende portemonnee, maar daarover later meer.

We gaan naar de stad Matera. Deels uitgehakt uit rotsen en heel erg mooi en sfeervol. Ze gaan ervoor om culturele hoofdstad van 2019  te worden. Dat moet gaan lukken, zeer de moeite waard. Daarna door naar een agriturismo camping even verderop (San Marco in Bernalda). Je kon aanschuiven bij een maaltijd van “ di mama” . Harrie had enorm verlekkerde ideeën bij een home cooked meal door di mama, die deels ingelost werden :) Evengoed fijn avondje op de camping.

En doorrrr: dus niet verder de hak van Italie in, maar naar het Gargnano peninula ten noorden van Bari. Harrie was hier 20 jaar geleden geweest en had goede herinneringen. De kustweg door de bergen was prachtig, mooie vergezichten op steile rotswanden en de zee en stadjes. Maar de populariteit was in 20 jaar meegegroeid want het was 1 lange strip van campings en auto’s. We probeerden in het stadje Vieste een camping te vinden. De ACSI gids, die ons in het voorseizoen zoveel Nederlands voordeel opgeleverd had, bracht ons nu naar diezelfde campings in het hoogseizoen. Dat gaat als volgt:
(bezweet, na 4 uur rijden): we komen aan bij een camping uit het boekje. Deze camping staat helemaal hutje mutje volgepropt met Italianen. Zo dicht op elkaar, dat ik serieus bijna zuurstofgebrek krijg wanneer ik er alleen al naar kijk. Ook het strand heeft 20 rijen met parasols uitgestald richting zee. Maar ik probeer het toch maar. : Hello, I am looking for a place for 1 night (klinkt wel een beetje als Maria op zoek naar een herberg om te bevallen) . De man snauwt : Italiano! Ik zeg: Una noche. De man zegt: No. De volgende camping op de strip heeft wel plek en de vrouw gaat voorrekenen en ze komt uit op 62 euro. 62 euro. Ik herhaal; 62 euro.

Iedereen met schoolgaande kinderen, ons voorland, wist waarschijnlijk al lang van deze prijzen, in het hoogseizoen, maar ik kan er niet aan wennen. Ik ben ook gewoon fysiek niet in staat om dit voor een camping te betalen. Uiteindelijk een plek gevonden voor 37 euro. Nooit gedacht dat ik 37 euro nog eens een “ koopje” zou vinden :) En dan heb je dus nog steeds geen bril op de wc, geen wc papier en geen zeep bij de toiletten, geen wifi en geen mogelijkheid om af te rekenen met pin. Voor dat bedrag heb je wel een zwembad met badmutsjes, een ruime kampeerplek en Italianen in strakke zwemslips. Ik snap nu overigens ook wel waarom ze in het voorseizoen zulke lagen prijzen kunnen aanbieden, in het hoogseizoen pakken ze je keihard terug.

Van Vieste hebben we dus door de intensieve zoektocht naar campings onder de 62 euro niet veel meer gezien. De kustroute desalniettemin was erg mooi. In het mooie stadje Peschici hebben we wel de tijd genomen. Leuk oud binnenstadje. Ook een kaart van Italie gekocht en rustig verder getwijfeld. Bergen ? Kust? Inmiddels is het wel iets minder heet en onweert en waait het af en toe. We besluiten de kust te volgen en verlaten het schiereiland in Puglia en komen in de provincie Abruzzo.

In de kustplaats Roseta del Abruzzi. Een megacamping, waar we pas rond 17.00 zijn, dus niets meer kunnen doen dan schommelen en pizza eten. En onderhandelen over de prijs. (Ik zal er nu over ophouden, ik heb het geloof ik nu verwerkt) De campings in Italie tot nu toe zitten bomvol met Italianen, geen enkele andere nationaliteit zien we nog. Het lijkt ook alsof ze elkaar allemaal kennen ! En ondanks het feit dat het iets koeler is geworden, hoeven we niet bang te zijn dat we kou gaan lijden want voor iedere tent zit een Italiaanse met een föhn. Het lijkt hier wel maandag föhn dag.

Morgen weer door. Zeer ws het binnenland in via de stad Aquila om daarna bij een meer te gaan kamperen. We hebben nog zo’n 18 dagen om thuis te komen, dus we kunnen nog wel wat zien onderweg. We hebben inmiddels ook het juiste formulier gevonden om Harries levensloopsaldo uitgekeerd te krijgen en Harries secretaresse was zo attent om het vanaf haar vakantieadres in Zakynthos via de mail door te zetten. Fijn, dus binnenkort weer wijn bij de maaltijd :)