Dingen die je kunt doen met 40 graden (geen ) - deel 2

We wisten van te voren dat het 40 graden kon worden hier in de zomer. We wisten ook dat de wegen niet altijd in goede conditie zouden zijn. We willen er ook niet over zeuren, maar toch wat overwegingen.

Planologisch kan Albanie nog wel wat advies gebruiken. Zo was er in Durres eerst een snelweg, en daarna bedacht men dat op diezelfde plek een strand met winkeltjes en een boulevard leuk zou zijn. Snelweg loopt dus tussen strand en boulevard. Duidelijke afritten zijn er vaak ook niet. Zo stond onze camping wel aangegeven, maar je moest, zonder uitrit, direct door een gat in de vangrail rechts de snelweg af. Gelijk hupsakee zandweg, 30 cm lager, boink boink rammel de gammel.

De weg van Vore naar Sarande in het zuiden is een prachtige, spectaculaire weg. Op de kaart leek het een mooie kustweg, was het ook. We hadden niet door dat de weg over een pas heen ging. Langs toppen van 2000 meter. De Iron Lady heeft zich kapot gewerkt: buiten 40 graden, in de eerste versnelling (!) de berg op en in de tweede EN ook nog op de rem haarspeldend er weer af. We hebben tientallen hellingen en dalingen gehad van 10% , voor onze bus best veel. In ieder gehucht van 100 mensen moest de doorgaande weg weer omlaag om er na 400 meter weer uit te klimmen. De uitzichten zijn uiteraard spectaculair. Je kijkt op de “ Albanese Riviera “  uit met azuurblauwe zee en zandstranden. Bij de top was ook nog een startplek voor de paragliders, Harries ding.

De koelkast van de bus lijkt het min of meer begeven te hebben. We kunnen deze laten draaien op gas, 12 volt of 220, maar de warmte kan geen kant meer op. Gevolg: alles ruikt naar kaas. Even bekijken hoe we dit op gaan lossen, nadat we snel de kaas opgegeten hebben.

We hebben de mooie stad Berat bezocht. Stad van 1000 ramen. Alle huizen zijn wit en in dezelfde stijl gebouwd. Erg mooi. We slapen in een leuk hotel, in de wijk Mangalem. Voor 30 euro per nacht heb je een heel fatsoenlijk en schoon hotel. De website vermeldde dat er prive parking was bij het hotel. Het vermeldde niet dat dat betekende dat Harrie de bus in een hoek van 30 graden tussen andere auto’s moest zetten op een smal weggetje, half gevuld met dikke keien en half trapjes. En dat in 40 graden, maar dat had ik al 16 keer gezegd…

Omdat alleen gekken en toeristen in deze temperatuur zich er toe zetten om iets te bekijken (Hotel Osumi is fantastisch, maar je gaat niet de hele dag op je kamer liggen) , krijgen we wel veel aandacht en uitleg van de locals in de kerk, de moskee, het kasteel en het museum. Wederom hebben de meisjes er weinig moeite mee, alhoewel we het kasteel deze keer met een taxi bezocht hebben. Twee dagen in Berat geweest, een aanrader.

Ellis is erg in trek bij oude opa’s en oma’s. Eerst vragen ze of het allebei meisjes zijn. ( ?? Ellis met rokje en staartje). Dan of ze een tweeling zijn (??). En dan wordt Ellis vol gekust. Ellis laat het meestal maar gebeuren. Ze weigert trouwens meestal speldjes of staartjes in haar haren, wat meehelpt aan het feit dat ze vaker voor jongetje wordt aangezien. Ik weet zeker dat ik het te horen krijg wanneer ze 18 is en de foto’s ziet: waarom deed je mij geen staartjes in !! Ik hoor het haar nu al zeggen.

Dan weer naar de kust, met de hoop op een koel zeewindje. Over de eerdergenoemde pas gekropen en dan strekken de stranden zich voor je uit. We kiezen het dorpje Himara om camping Kranea te bezoeken. Prima camping, klein, vol en 50 meter van zee. “ Hoe is het hier? “ vraag ik aan de baas. “ Hot, the sea water is also very hot”.  O nee toch, denk ik, laat ik dan ook maar gelijk vragen of er kwallen zijn. “ Yes”. Maar goed, deze beste man wist natuurlijk niet waar wij vandaan kwamen , wij kwamen uit het meest-hete-zee-water-met-kwallen-gebied. Kortom: het water was lekker fris en ik heb in twee dagen maar 1 kwal gezien, niemand is geprikt. ( deze kwallen zijn niet doorzichtig met tentakels, ze lijken meer op drollen/ bruine kippenboutjes. Je ziet ze dus vrij goed aankomen)

We kunnen niet veel meer dan in het water spelen, wat erg leuk is. We zien van de omgeving niets, behalve het groentestalletje en een keer een restaurantje. Maar omdat er ook geen pinautomaat is in dit “ dal” moeten we even uitkijken met geld uitgeven. Op de camping staan voornamelijk toeristen uit West Europa: met busjes, jeeps met daktenten, motors met piepkleine tentjes, hele families met barbecues en een extra “ praattent”. Heel gevarieerd, Ellis hangt s avonds tot 22.00 uit haar bedje naar buiten te kijken. Kan ook aan het feit liggen dat het dan in de bus nog steeds zo’n 30 graden is.

Wat nu? Het blijft warm, we hebben nog 4 weken om Albanie af te ronden, iets van Griekenland te zien en weer naar huis te komen. En dan gaan we er van uit dat de Iron Lady het goed blijft doen. Natuurlijk is dat geen zekerheid. Met de ramen open hoor je alles! Gepiep?? Zijn wij het of toch de honderden krekels buiten? Soms zijn het echt de krekels, maar berg af zijn het de remmen. Gekraak? Zijn wij het of een putdeksel? Altijd blij als het de putdeksel was :) En zo zijn er nog wel meer geluiden te horen.

We besluiten een laatste Albanese stop te maken : in Ksamil. Ons zijn prachtige stranden beloofd, en die zijn er ook. We hebben een appartementje voor 2 nachten: airco en even in de verfrissing zijn. Ironisch genoeg staan de appartementjes pal boven de camping in Ksamil. Die er trouwens bijzonder warm uitziet zonder bomen. Wij hebben er dus de 20 euro extra per nacht voor over om hier, uitkijkend naar de zee (en de camping), in een windje te zitten.

En zo hobbelen we voort. Bijna in Griekenland. We zien het wel.