Istrië of Istriët niet?

We konden onszelf toch nog niet losmaken van Slovenië na onze prive beek/camping ervaring en besloten nog een laatste stop te maken. We reden een schitterende route door de wijngaarden in west Slovenië, bijna alweer oost Italië. Omdat we ons op geen enkele manier vastgelegd hebben, kunnen we ons laten leiden door bijvoorbeeld…reclamefolders. We lazen ergens dat we wijn konden proeven in Smarje, een gehucht een stuk zuidelijker, dus … off we go! (http://www.rojac.eu) Is wijn gaan proeven op het heetst van de dag na een eind rijden  met twee kids een goed idee? Toen we onze bus uiteindelijk in Smarje door de veel te krappe steile en ook nog de verkeerde kronkelstraatjes aan het manoeuvreren waren, dacht ik “ nee, het is geen goed plan”. Maar mijn altijd rustige echtgenoot wist ons er veilig te brengen.

Nadat de kids drie keer bijna besprongen waren door de hij-doet-echt-niets-en-houdt-van-kinderen-hond-des-huizes konden we aan de slag. De vrouw des huizes, super aardig, vertelde alvast iets over de bio-wijnen. Eigenlijk had ze nog een kater van hun huwelijk afgelopen weekend, maar goed. Wij probeerden nog heel subtiel te vragen of we niet op hun erf mochten blijven kamperen, zodat we niet alle wijn uit hoefden te spugen, maar deze hint werd helaas niet opgepikt. ( wij: goh, wat wonen jullie prachtig, jullie zouden een minicamping moeten beginnen hahaha. Zij; hahahahaha, nee, dat is een heel ander vak, hahahaha. Einde gesprek) Na 10 minuten kwam de wijnboer-des-huizes op zijn brommer aangescheurd. Zei in best goed Engels dat hij geen Engels sprak en dat hij eigenlijk geen zin in ons had want zijn tractor was omgevallen en daar had hij stress van. We kregen ook het verwijt dat mensen in Slovenië blij mochten zijn als ze 3 dagen vrij mochten nemen van hun baas, ipv 3 maanden. Ze waren slaven , maar waren daar blij om. Ze wonen dus eigenlijk in Slavenië. Rare kerel, maar uiteindelijk leuke tour gehad , lekkere wijn gedronken en weer uitgespuugd. Overnachten moesten we dus wel ergens anders.

En dat werd net buiten Piran. Een grappig woonwagenkamp waarbij mij weer enkele overwegingen  te binnen schoten. Alle campings doen hier heftig aan afval scheiden (plastic, textiel (oude onderbroeken ??) , glas,papier en restafval) Dat vind ik erg goed, maar ik weet niet goed hoe wij dat in onze eigen bus moeten voorbereiden willen we zelf geen rijdend afvalscheidings station worden : 5 verschillende zakjes ophangen ?
En net zo met de douche: ik sta daar altijd met veel te veel spullen ,die je niet kwijt kunt tenzij je het prettig vindt dat alles zeiknat wordt van je eigen douche. Ik vergeet dat steeds. De vaste woonwagenbewoners snappen dat beter; die komen gewoon met een handdoek en een luchtig “ Duitse oma  gewaad”  die ze voor en na het douchen aan kunnen. Moet ik onthouden. Maar ik dwaal af.

En dan Piran, een zeer idyllisch stadje aan de kust, niet ver van Kroatië, maar dan dus nog in Slovenië.  We konden nergens bij het centrum parkeren, dus moesten we dat, uiteraard, ver buiten het centrum doen. Dat betekent een stuk(je) lopen en dan breekt bij onze dochters totale anarchie uit. Bij de tekst “ even naar een gezellig stadje lopen “ weten ze niet meer waarom ze oren hebben. Ze weten ineens ook niet meer waarom ze benen hebben want we gaan huilend en schreeuwend het stadje in, en vervolgens op dezelfde manier er weer uit. “ ik kannietloooooopen”, “ ik heb geen benen meer (?) “, ik wil nu in de buggieieie” , “ ik heb buikpijn (?) “ etc. etc. Gelukkig was de tijd in Piran zelf (we hebben het dus gehaald) wel gezellig. Zolang we maar even verstoppertje hebben kunnen spelen op een vol terras, is het goed.

Er zijn hoogtepunten en dieptepunten. Omdat dit blog ook ons persoonlijk reisverslag wordt, zal ik niet nalaten te vermelden dat een persoonlijk hoogtepunt was dat Ellis op 1 dag 3 keer uit zichzelf heeft gezegd dat ze moest poepen en dit op de wc wilde doen en dus ging doen. Wij blij! Dit alles was wel vooraf gegaan aan een dieptepunt, nl dat ze haar hele badpak had volgepoept, tijdens het schommelen. (uiteraard)

En dan vandaag zijn we de grens naar Kroatië overgegaan. We hoefden niet per se naar Istrie, vanwege de drukte, maar aangezien het nog voorseizoen is, wilden we het eigenlijk toch wel zien. We zijn dus nu beland op een camping in het plaatsje Rovinji. En dat is heel mooi, met 2 zwembaden en aan de zee! Maar ook met een supermarkt, karaoke,diverse restaurants, natuurlijk diverse afvalscheidingsstations (ik zou dit niet noemen, ware het niet, dat we er naast een staan en er af en toe een biobaklucht opwaait) en “ live entertainment”. Dat is echt even omschakelen. De kids vinden het natuurlijk helemaal te gek; die zwemmen zich het leplazarus en verbreken hun eigen persoonlijke records van 85 keer achter elkaar van de glijbaan in het zwembad. Wij vinden het ook mooi. Ik moet wel wennen aan het feit dat we zo dicht op de andere gasten staan. En aan het feit dat iedereen van boven de 60 in zijn strakke zwemslip of onderbroek (!) rondloopt over de camping, bruin als een Bastogne koek. Maar goed, iedereen heeft vakantie.

We zijn dus in Kroatië. “ Hier blijven we nu toch 3 maanden mama, Kroatië” vraagt Helen. Voor haar was Kroatië het enige land dat ze goed kon onthouden en daar zijn we nu. Ellis vraagt regelmatig “ naar huis? ” en moet dan hard lachen wanneer ik zeg dat we nog lang niet naar huis gaan en we eerst nog veel moeten gaan zwemmen.

Harrie rijdt ons veilig door de omgeving, op nootjes en Red Bull en mijn perfecte aanwijzingen (hahaha) en probeert binnenkort ook al het kabelwerk in orde te maken zodat we eens wat foto’s van onze toestellen kunnen halen en op het blog kunnen plaatsen.