…..dan krijgen jullie heeel veel ijs.

En toen wilde ineens iedereen met ons praten. Toen we op de camping in Krk aanstalten gingen maken om te vertrekken. De verstoorders van rust. Het zwembad is weer voor jullie, beste mensen ! Kijk er maar lekker naar. We verlieten Krk via een mooie brug, waarbij ik mij afvroeg of Krk dan ook niet gewoon een schiereiland is, of een eiland met een brug ?

We vertrekken naar Duga Resa, het binnenland in. Daar zou een mooie camping zijn, een aanrader van vrienden van ons. En dat was ook zo. Vlak aan een mooie rivier om in te springen en weer snel uit te springen vanwege de temperatuur. De meisjes hadden, uiteraard, alleen de schommel nodig. Op deze camping konden we zelfs ’s avonds met z’n tweeën even een biertje drinken en wat Yahtzee spelen in de bar, omdat de babyfoon-afstand dat toeliet, zonder gelijk een schuldgevoel te krijgen dat je je kinderen verwaarloosde. En omdat ik een keer per week een rondje wil rennen, was Duga Resa deze week de place to run. Erg mooi, wel heuvelachtig (maar dat weet je natuurlijk niet als je zomaar een kant op rent) en nadat ik 5 keer ingehaald was door opgeschoten Kroatische jongeren die na 2,1 km een feestje gingen houden in een wei, ben ik uit veiligheidsoverwegingen maar omgedraaid. Je weet het nooit.

De meeste campings tot nu toe hebben wifi, alhoewel de dekking niet overal oke is. Soms zit ik een uur lang foto’s te downloaden , een voor een, niet echt inspirerend (ook niet echt nodig vrees ik), maar ach. We checkten op deze camping het weerbericht, dat ziet er als volgt uit: allerlei bejaarden zitten op een bankje naast elkaar bij de receptie waar het sterkste signaal is enorm te chatten/skypen/mailen/downloaden/te paraderen met hun Ipad voor hun neus om het thuisfront de receptie te laten zien. Een soort nieuwe digitale generatie. Maar er zou slecht weer aan komen dus we besloten 1 nacht een huisje te huren.

Wat een weelde. Voor 42 euro hadden we een heel huis, een echte keuken, een bank, 2 aparte kamers, echte matrassen, een ligbad en goede pannen . De badkamer was net zo groot als onze hele bus. Het huis heette dan ook “ family rooms GIGA”. We hadden ons alleen wat vergist in het weer, het slechte weer kwam later en bleef langer. Maar dat mocht de pret toch niet drukken, want de volgende dag stonden de Plitvica watervallen op het programma. Zowel Harrie als ik waren door collega’s getipt dat het daar zo mooi zou zijn. Het hield wel in dat er gewandeld moet worden…

De meisjes zouden dus ook aan de bak moeten. Grappig is dat wij opzien tegen regen en dat zij uit kunnen kijken naar een outfit van Jip en Janneke laarsjes en poncho’s, omdat het weer eens wat anders is dan een badpak! Zelf zag ik er trouwens ook niet al te best uit met mijn witte gympen, voelde me net een Amerikaanse toerist. We vroegen aan de meneer bij de kassa of het zinvol was om een buggy mee te nemen. Stoïcijns zei hij : No, in the end you will be carrying the buggy AND your child. Duidelijk dus. We gingen route B lopen: 60 min lopen, dan een bootje en een treintje en dan nog 20 minuten lopen. Je weet nooit hoe dat uitpakt , dus zeer onpedagogisch hebben we ze heel veel ijs beloofd bij aanvang, wanneer ze het goed zouden volbrengen zonder te veel gezeur. En werkelijk: ondanks het weer waren de watervallen prachtig! Groen blauw helder water, visjes, houten vlondertjes, bruggetjes en dusdanig veel afleiding dat ze het uitgelopen/gevaren/getreind hebben al moest de trucendoos soms open. (treden tellen, olifantje in de waterval zingen, stenen gooien etc etc.) Het was een fijne dag, met misschien nog wel een geluk dat het niet zo warm was, minder toeristen etc. We zagen trouwens ook nog een Japanse toeriste met een mondkapje. Als je het daar nog op hebt, in een frisse fruitige groene omgeving, wanneer doe je zo’n ding dan wel af? Bij terugkomst was er trouwens geen ijsje te bekennen omdat de ijscokarren deze dag gesloten bleven, maar dit is later uiteraard goedgemaakt.

Na Plitvica weer naar de Dalmatische kust voor de zon en de heldere zee. Eerst naar Biograd (we waanden ons even terug in Rusland) en toen afgezakt naar een gehucht in een inham : Grebastica. 17 kampeerplekken met allemaal een eigen open-air keukentje onder de druiventrossen,en de zee om de hoek. Erg fijn. En wij maar truffelkaasjes eten met een vleugje Deet. Onze buren, een ouder Tsjechisch echtpaar vond het ws allemaal minder, hun rust werd weer verstoord. (douchen, eten, luisteren gaat regelmatig nog niet zoals een ouder echtpaar dat graag zou zien, meestal zouden wij het dan ook liever anders zien)

Harrie bestuurt de bus, maar heeft daarmee langs deze prachtige kust nogal wat te stellen omdat er behoorlijk veel wind is. Hij vangt veel wind en we willen natuurlijk niet over de railing vallen. Soms dus wat samengeknepenbillen op de achterbank. Snel maar weer liedjes zingen ter afleiding (van mezelf).  We stoppen nogmaals aan deze mooie kust, ditmaal in Zaostrog, ook met de zee om de hoek. Dit is vakantie. Ook hier kunnen we nogmaals de camping verlaten om een biertje te drinken in een bar waar Bob Marley uit de speakers galmt (meer standaard dan uitzondering trouwens)  terwijl de kids lekker slapen aan de overkant op babyfoon afstand.

En dan willen we graag Mostar bezoeken, in Bosnie. Dat zou 1 uur rijden zijn vanaf Zaostrog, en in 3,5 uur waren we er. (Blataj, 10 km buiten Mostar)Een echte ouderwetse grensovergang ! Met enorme rijen auto’s in de zinderende hitte, terwijl je er zelf, zoals altijd en ws ook zoals iedereen eigenlijk met 2 minuten doorheen bent. Maar nu zijn we in Bosnie, kamperend aan de rivier nabij Mostar. Met aan de overkant “ Loungebar The goldfish” , met uiteraard Bob Marley uit de speakers en naast ons 25 Engelse jongeren op een Balkantrip. En uiteraard ook twee pensionado’s, met hond.

De eigenaar van de camping (10 plaatsen, echt geweldig hoe iedereen van een klein stukje grond iets moois weet te maken) is vrij volhardend in het delen van praktische en toeristische info. Harrie moet verplicht meelopen naar de bushalte, we mogen Blagaj niet verlaten zonder het klooster te bezichtigen en verder lezen we de camping brochure door. (camping met 10 plaatsen ! brochure in het Nederlands, hoe organised  wil je zijn ??)

Mostar, verwoest in de oorlog in 1993, en weer opgebouwd. Een prachtige stad! Mooie straatjes en de bekende brug (most) is een waardig punt. Alhoewel er nu atletische Kroatische mannen vanaf springen als attractie voor geld. Het is echt erg hoog! We zijn blij hier even geweest te zijn. Terug met de Bosnische taxi. Vonden de meisjes geweldig. De taxichauffeur herkende ons accent omdat hij Rudolph Bakery keek op tv van 24kitchen . Haha.
 
De meisjes maken wat mee, ze staan iedere avond weer op een andere prachtige plek. Dat het een ander land is , valt natuurlijk nog niet zo op. Alhoewel prijzen wel wat zakken en wij ook weer moeten pinnen voor Bosnische  Marken. Hoe we verder reizen weten we nog niet, dat gaan we nu maar eens onder het genot van een biertje bespreken….