Welkom in Monte Negro...uw auto is er al

Op advies (lees bevel) van onze Bosnische camping-commandant gingen we de volgende morgen in Blagai (Bosnie) naar het Dervish House kijken. Er zijn tijden geweest dat ik haarfijn en nog beter dan de lokale gids uit kon leggen wat dit dan was, hoe dit zich in de geschiedenis had ontwikkeld en wat we konden verwachten. Maar die tijden zijn voorbij. We houden ons druk bezig met bezig houden en je echt verdiepen in een land of plek lukt bijna niet. Conclusie; geen idee wat het Dervish house inhoudt, maar het lag wederom op een geweldige plek! Half in de rotsen gebouwd, aan een mooie rivier. ( En na Mostar moeten we concluderen dat de Bosniers als geen ander weten hoe je idyllisch overhangende terrasjes moet bouwen! geweldig!) Het was ook een pelgrimsoord voor velen. We bezochten het bijzondere huis, ik moest een doek om om mijn benen te bedekken, Helen sleepte ook een eigen doek achter zich aan en Ellis sleepte ook een en ander met zich mee, maar voornamelijk in haar luier.

Dat was de zoveelste mooie en bijzondere plek van deze reis. Vader en moeder vonden het weer eens tijd om wijn te gaan proeven en we reden door naar de regio Trebinje in Bosnie, waar het klooster Tvrdos lag met uitstekende wijnen. Onderweg even een lunchstop. Geen overbodige luxe dat sommige borden langs de kant van de weg ook in het Engels vertaald worden want vlak bij onze lunchplek stond “ sstribufgt grtfdrwese” oftewel “ watch out land mines”. Ellis rende als een gek rond, moesten we dus even bij ons in de buurt houden. Bij het klooster dachten we nog even om een kampeerplek te kunnen scoren, maar ook hier was dat niet mogelijk, dus wijntjes werden geproefd en weer half uitgespuugd. Wel leuk om te doen, een grote vriendelijk reus ( ws Dragan of Vlado) verzorgde de mini-proeverij. DanTrebinje: slapen in een appartement of doorrijden naar een camping richting de grens van Monte Negro. Het werd dat laatste.

Wat een mooie camping. Behalve een scoutinggroep van ca 30 jongeren en 15 begeleiders was er niemand. We stonden aan een riviertje waar Helen en Ellis als twee naakte hippie kinderen gelijk indoken en elkaar met modder insmeerden, alsof we al jaren niets anders deden. Harrie en ik met een biertje in de hangmat. De scouts moesten op appel en grappige spelletjes doen en liedjes zingen en wij konden om 21.00 hun spaghetti restjes opeten  voor 3 euro per portie in de kamp-open-lucht-kantine met het personeel. Wel grappig. Deze omgeving; qua achtergrond en ontstaansgeschiedenis ben ik redelijk blanco, maar we kunnen concluderen dat Bosnie ook veel natuurschoon heeft.

Dan nogmaals de grens over, omdat we nog eenmaal Kroatie ingaan om Dubrovnik te bezoeken. Deze keer gaat het soepel, maar een paar auto’s voor ons. In Dubrovnik installeren we ons op een camping 10 km buiten de stad, camping Kate. De strategie is dan om met het openbaar vervoer naar het centrum van een stad te gaan , op een tijdstip dat het niet meer loeiheet is en de chagrijnigheidsmeter gunstig staat, dus iedereen voldoende slaapjes en voedsel heeft gehad. In de praktijk: rond 16.00 naar een stad. Het goede nieuws is dat de buggy ook nergens meer mee naar toe gaat, Ellis loopt nu ook alles zelf . Met een watertaxi kwamen we Dubrovnik binnen: prachtig, prachtig! De magische zin “ we gaan een stadje bekijken” werkt nog steeds,en hoeft niet meer direct te rekenen op een enorme huilpartij, zeker omdat er voor de kleintjes ook veel afwisseling is. We zijn op de stadsmuren gaan klimmen (legaal), erg bijzonder en erg mooi. Ik gilde regelmatig naar Helen en Ellis dat ze mijn hand NU vast moesten houden, omdat het vrij hoog en smal was.  Harrie is veel relaxter en ik vrees dat ik meer gilde vanuit mijn eigen instabiliteit dan dat zij van zo’n muur zouden vallen. (Heb zelf nogal last van wiebelbenen op grote hoogte en dat uit zich door krom voorover te gaan lopen, nog net niet door de knieën en heel bozig te kijken). Maar Dubrovnik is net een openlucht museum, je ziet de ridders bij wijze van nog rondlopen. Terug met de reguliere bus, waar Ellis als een soort hond met haar hoofd uit het raampje van de bus hing te hangen , terwijl we op een enorm hoge spectaculaire kustweg weer van de stad wegreden.

Dan was dat het einde van Kroatie. We gaan de grens over naar Monte Negro. Ooit heb ik de slogan gelezen “ Kom naar Monte Negro…uw auto is er al” , dus ik zal eens goed uitkijken of onze peugeot 407 nog ergens te zien is. Verder weet ik helemaal niets van het land. Even dus de Lonely Planet  openslaan op de achterbank: “ …..if you enter the bay and the surrounding mountains, the beauty meter gets close to bursting”. Zo zo, knappende beauty meters, dat gaat wat beloven.

De grensovergang gaat in ieder geval soepel. Wij krijgen een ouderwetse stempel in onze paspoort. Met de ID kaart van Helen weten ze zich geen raad, kan geen stempel op, dus die geven ze maar gelijk terug. Monte Negro heeft maar 100 km kust (toch nog een feitje weten op te rakelen) en is ook niet zo n groot land. De plek waar je eigenlijk gelijk tegenaan botst is de baai van Kotor. Deze is gelijk prachtig! Immens hoge bergen omgeven een baai/binnenzee waar je met een smalle en idyllische (jaja) en soms ook gevaarlijk smalle weg rondom kan rijden. Je voelt je nietig tussen de bergen. In een inham van een inham van een inham (“ waar is nou dat stadje Kotor?” “ weet ik toch niet, ik heb geen goede kaart meer, die ging maar tot aan Dubrovnik”. “ Ja maar is het hier in de buurt, waar die camping zou zijn?” “ weet ik nie-hiet, zal de volgende inham wel zijn”. Zoiets) ligt het stadje Kotor. Wederom erg mooi en de moeite waard. Grote oude stadsmuren en lekkere vis.

We zoeken naar een “ autocamp” zoals de kleine campings hier aangegeven staan. Je moet wel snel zijn, want links zijn de rotsen, rechts het water en daar tussenin de weg en een strookje autocamp. Maar we staan. In Monte Negro. In het dorpje Stilov, met de zee spot-on voor onze deur (en een kat die ’s avonds voor de camper lag en ’s ochtends een dode kat was, maar dat was niet bij de prijs inbegrepen. “ mama, hoe weet je dat ie dood is? Nou, omdat de mieren over zijn gezicht lopen en hij zo stijf als een plank is. En nu ontbijten.) Het zicht is spectaculair. Soms drijven er enorme cruise schepen voorbij, het lijken wel ruimteschepen, maar meestal is het een vissertje, een handvol toeristen en een zeer vriendelijke camping eigenaar.(die laatste drijven niet, maar zijn er gewoon). We betalen weer met euro’s, die we naar het schijnt beter een voorraadje kunnen aanleggen willen we het in Griekenland nog gaan redden.

We zijn inmiddels 4 weken op pad, hebben ca 2700 km gereden en zijn in ons 6e land.  We hebben zeer goed weer gehad en bijzonder veel mooie plekken gezien en bezocht. De tent hebben we nog maar 1 keer opgezet, we slapen dus al een record tijd met z’n vieren in de bus.  Dit resulteert trouwens niet per se in een goede nachtrust, want rond 06.00-06.30 komt het eerste koppie vanuit het dak naar beneden hangen en kort daarna gaat er voor ons een gordijn opzij
“ Lekker geslapen !! ” De dag is begonnen, ook al proberen we 07.00 aan te houden. Fysiek gaat het eigenlijk met iedereen goed op wat muggenbeten na, alhoewel ik zelf de laatste dagen last heb van draaierigheid. Alsof de bus beweegt terwijl we stil staan ( ’s nachts) en ik een paar flessen wijn op heb, wat meestal niet het geval is. Strategie is nu om een paar liter water te drinken per dag, misschien ligt het daar aan.

Morgen gaan we de baai weer uit. Kunnen we ons weer vermaken in de bus, alhoewel de ritjes niet lang zijn in Monte Negro. De kinderen luisteren soms sprookjes op de Ipod of ik doe de grote entertainment show. (Mama doe nog eeeeeen keer een grote dikke zeehond na!) Harrie speelt rijmspelletjes met Helen of nog steeds “ ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is de koelkast. Dat is om het iets makkelijker te maken voor Ellis.

Mocht het nog lukken om weer wat foto’s te plaatsen op het blog, zullen we dat binnenkort weer doen. Dat gedeelte gaat nl meestal niet zo soepel en kost redelijk wat tijd……     

PS In Monte Negro rijden heel veel auto's , allerlei merken met heel veel verschillende mensen. Onze Peugeot nog niet gespot.