Sorry

We zijn niet verdwaald, we zitten niet in Manilla en we zijn niet beroofd. Excuses aan iedereen die onbedoeld tijd heeft besteed aan mijn gehackte mail. (en dank aan iedereen die meebetaald heeft aan mijn openstaande rekening van 2970 euro:)). Hopelijk is dat nu opgelost.

We hebben inmiddels de allervriendelijkste camping “ Mimoza” in de baai van Kotor, Monte Negro (volgens Helen “Monte No-go-ro") verlaten. Zeer vriendelijke gastheer, lekker eten in zijn restaurantje. Voor de stranden hoef je trouwens niet naar de baai van Kotor, want die zijn er niet. Iedereen ligt vanaf 08.00 te bakken in de zon, maar iedereen doet dat op zijn eigen betonnen blok. Dat klinkt erger dan het is, het water is verfrissend en je kunt er best goed op liggen. (De vergelijking met zeehonden en walrussen komt wel steeds bij me op, maar dat heb je op een regulier strand ook wel eens).

We rijden de hoek om en komen op “ Autocamp Jaz” uit, vlak voor het dorpje Budva. Dit is wel een raar autocamp/camping, want het is eigenlijk een grote ongemaaide parkeerplaats voor alle mensen die naar het strand willen. Ook dagjesmensen, maar je kunt er dus ook ‘ s nachts blijven staan. Er staan her en der wat verrotte caravans met een versierde voortent. Ik heb steeds het idee dat we op een festival terrein staan en dat Jan Smeets ieder moment kan omroepen dat er een hittegolf aan komt en dat we genoeg moeten drinken of dat de hoofdact is afgelast. We gaan dus naar een “ echt strand in Monte Negro”. Iedere meter is bezet met ligbedden en parasols, dat is wel een omschakeling voor ons. De zee is verder heerlijk koel en met een nieuw luchtbed amuseren we ons prima.

Maar om nu op onze vage festivalparkeerplaatscamping te blijven, lijkt ons ook niets. We bezoeken dus de trekpleisters in de buurt op ons gunstige moment: einde van de middag. Het stadje Budva: zeer mooie oude stad, wel zijn veel pittoreske hoekjes en straatjes opgevuld met moderne restaurants en redelijk veel bling bling. Er zijn veel Russen met grote jachten en er stond zelfs een auto uit Servie naast ons die vrijwel net zo groot was als onze bus. En ja, we hebben een auto uit Nederland gevonden. Onze taxichauffeur: “ this car uit Beverrrwaik, 200.000 op de teller, maar rijdt fantastisch. Had hem zelf in Nederland opgehaald. Hij had er dus een taxi van gemaakt en heeft ons bij wijze van welkom maar gelijk het 4-voudige tarief gevraagd.

Naast Budva ligt het mooie mini-eilandje Sveti Stefan. Alleen voor de rijken om er te verblijven en voor ons om naar te staren, want toen we er heen wilden bleek dat een hotelketen het hele eilandje verhuurde en dat het gewone volk er niet meer rond kon stappen. (tussen 750-3000 euro per nacht). Gelukkig lag er een barretje voor met een schommel, dus konden wij het vanaf daar bekijken.

We rijden verder naar het Skadar meer, een enorm meer dat deels in Monte Negro en deels in Albanië ligt. Er zou 1 plaatsje aan het meer liggen waar je prachtig kon zwemmen en een boottocht kon maken. De weg er naartoe was wel heftig hoog, smal en tegen de bergen geplakt. Harrie koelbloedig, ik ook min of meer en de meisjes deerde het blijkbaar helemaal niets dat we al haarspeldend  kei hoog aan het manoeuvreren waren. Gingen gewoon door met hun dagelijkse bus-dingen. Bijzonder. Ongeveer 20 km en 60 minuten later waren we in het plaatsje Murici, aan het meer Skadar. Het eerste wat we zagen was: geen (beloofd) zandstrandje, maar a la. Vervolgens een enorme baggeraar die vlak voor de “camping” in het meer aan het werken was met als gevolg een bak herrie en een bruin meer. Tot slot een soort hittegolf en een kettingrokende oma die niets begreep. Even resetten dus. Er was verder helemaal niets, behalve 2 Duitse toeristen. Zij konden een mooie plek aanbevelen om het hoekje waar het water rustig en helder was. Dat wilden we wel, omdat ik inmiddels ook al twee forse waterslangen had gezien. (niet om het gras te besproeien, maar echte). Om de hoek hadden we het hele strand voor onszelf, lekker warm en zoet water. Totdat er ook een klein kopje boven het water uitkwam met een slingerend lijfje er achteraan: weer een slang. Daarna was voor Harrie en mij de lol er wel een klein  beetje af. Gek genoeg deed het Helen en Ellis, die al keihard gillen bij het zien van een hond, niets. Bijzonder.

Toen het ’s avonds wat afkoelde, het volle maan was, er kleine uiltjes op het dak zaten, was het uitzicht fenomenaal. Toch goed dat we deze hele route hadden afgelegd, maar wederom was het eigenlijk geen plaats om langer te blijven. Volgende ochtend dus weer dezelfde weg terug. Dan ga je heel even verlangen naar een Duitse autobahn.

Soms lijkt het alsof ze alle hoge bergen van Europa in Monte Negro neergezet hebben. Ze zijn zeer hoog, mooi en indrukwekkend. En we rijden er nu door heen, om in het noorden nationaal park Biogradska  te bezoeken. Een zeer mooie route. We komen er op een zaterdag aan (altijd gevaarlijke dag omdat de locals ook wel eens iets willen gaan doen) rond 12.00, maar we komen niet eens bij de kern (een prachtig alpine meer) vanwege de grote hoeveelheid auto’s! Een nabijgelegen dorp heeft een dorpsfeest, maar heeft daarvoor de kern van het nationaal park geclaimd. Dat houdt dus in dat het kei druk is, dat kampeerders over 5 uur terug kunnen komen omdat overal op kampeerplekken auto’s geparkeerd staan van volksdansende en oliebolbakkende  dorpsbewoners. Dat is voor de toeristen wel raar. Maar we lopen alvast rondom het meer (prachtig! 3,5 km zonder buggy en geklaag !) en wachten totdat we uiteindelijk een plekje kunnen bemachtigen. Het meer is inmiddels startklaar gemaakt voor een kano-wedstrijd morgenvroeg (?) dus 18 startbanen zijn in het meertje gemaakt, wat ook wel een klein beetje het schilderachtige plaatje van het meer verstoord en wel gekke foto’s geeft. En het bleef nog lang onrustig met al deze opgewonden dorpsbewoners in het bos.