Macedonische Deltawerken

Nog even euro’s pinnen in Kosovo, loopt uit op een klein persoonlijk mini drama. Op de terugweg van de pinautomaat, waait er een bord om, tegen het voorhoofd van Ellis. Een voorhoofd kan best hard bloeden, ook als er maar een klein wondje is. Binnen no time staan er 5 mannen om mij en de meisjes heen: een paar om de eigenaar van het bord uit te schelden, iemand om een zakdoekje aan te geven en iemand die ons in de auto wil zetten bij een man die zegt “ medical specialist “ te zijn en naar het ziekenhuis wil racen. De wond lijkt niet diep, maar 2 huilende meisjes (bijna 3) doet me toch besluiten met de man naar ons hotel terug te rijden. Daar worden de tranen gelukkig gedroogd met een pleister met een kameel erop (Kruidvat bedankt), die er nooit meer af mag.

Macedonie, hoofdstad Skopje. We kennen het alleen van het songfestival en het Ohrid meer, dus we laten ons verrassen. Hoe de verhouding is tussen Kosovo en Macedonië weten we niet, maar beide landen zijn niet zo enthousiast over elkaar. Wat zich ook uit in het feit dat er nauwelijks bewegwijzering is in Kosovo die leidt naar de weg naar Macedonie. (Dus op een b-weg naar Skopje toe…zucht) .

We passeren wederom de grens. Vlak daarna stoppen we bij een tankstation om de Iron Lady vol te gooien, benzine kost ca 1 euro per liter, heerlijk. Na het tankstation zijn we nog geen 10 meter onderweg of we worden staande gehouden door de dienders van de wet, de blauwe vrienden , de Macedonische makkers. 10 meter was net 10 meter te kort om onze koplampen aan te doen (iets wat Harrie al weken wel netjes doet) dus dat was een boete van 35 euro. En omdat Helen voorin zat en dat niet mag voor kinderen onder de 11 jaar was dat ook 45 euro. Bedragen leken wel ter plekke vastgesteld te worden. Harrie vond 2 boetes toch wel wat veel, gezien we net het land binnen waren gereden en vroeg of er niets aan gedaan kon worden. Dat kon, de boetes werden omgezet in een waarschuwing. Het gevolg is dat ik weer voorin zit na 2500 km , wat eigenlijk ook wel lekker is. Hoe het op de achterbank nu gaat: laat ik zeggen dat er veel audio apparatuur aan te pas komt. Gelukkig rijden we geen lange afstanden.

In Skopje verbleven we in “ Skopje Luxury Apartments”. Die heb je via booking.com voor 35 euro per nacht al te pakken. Harrie stuurt de bus vakkundig te stad door, via de hittegolf en zonder stadsplattegrond. We zitten weer schoon, koel en veilig.

Skopje heeft ons aangenaam verrast. De oude binnenstad staat barstensvol mooie bruggen en vooral veel standbeelden, het lijkt wel alsof iedere inwoner van Skopje een standbeeld heeft gekregen. (Je moet wat als je ineens hoofdstad wordt). Naast  immens grote fonteinen die water spuiten op de maat van klassieke muziek die uit speakers knalt  (Andre Rieu kan er een puntje aan zuigen, net zoals Noord Korea)  zijn er ook veel moderne gebouwen in het hart van de stad, naast deze mooie bruggen en oude wijken. Zo steekt  het T-Mobile gebouw best vreemd af tussen de standbeelden, tenzij het standbeeld de oprichter van T-mobile is.( zou best kunnen)

Naast de oude binnenstad, gaan we met de cabelcar Mt Vodno op. De meisjes  vinden het leuk om in zo’n gondeltje te hangen. (Ik blijf het fascinerend vinden dat ze helemaal geen angst kennen. Wij roepen de hele dag: pas op met oversteken, kijk uit voor gaten in de weg  of niet uit de fonteinen drinken want daar zit legionella in) .Ik vind het na een paar windstoten helemaal niet meer leuk en knijp Harries been fijn. Het wordt een hit and run bezoek, omdat het weer verslechtert en geadviseerd wordt direct weer naar onderen te gaan.Tenzij je het leuk vindt om onder een 66 meter hoog ijzeren kruis op een berg te blijven staan met onweer. We nemen onze toevlucht naar een binnenspeeltuin. Dit is bijna de enige plek op aarde waar je gegarandeerd een stuk uit je boek kunt lezen, omdat ze binnenspeeltuinen geweldig vinden en wij er geen schommels hoeven te duwen.

En dan, he, he, eindelijk. Iemand heeft het begrepen. 10 investeerders en 800 aandeelhouders hebben het begrepen. Onze kinderen hebben het ook begrepen. In het plaatsje Derim Kapija (centraal Macedonie) is een prachtige, prachtige wijngaard (Popova Kula) MET HOTEL ER BOVENOP. He, he. We kunnen dus verblijven, wijn proeven, drinken en hoeven het niet uit te spugen. (tenzij je teveel drinkt natuurlijk) De locatie is echt erg mooi, 360 graden uitzicht op mooi landschap, perfect groene tuinen waar je verwacht dat er ieder moment een Engelsman cricket komt spelen terwijl zijn vrouw van een Martini nipt. ( in werkelijkheid waren er alleen rokende Macedonische toeristen op slippers met kleine schreeuwende kinderen). Maar wij hebben dus de hele dag onze kinderen zoveel mogelijk uitgeput, middagslaapje overgeslagen en zo zaten wij, Harrie en Gertie Vollaard, de hele avond op een heuvel in een restaurant enorm veel lekkere wijn te proeven, terwijl de kinderen boven sliepen. Dat was goed, Popova Kula bedankt.

Dan hebben we nu wel weer vaak genoeg in een kamer geslapen. We komen bij toeval een bordje tegen dat verwijst naar een camping : “ Atvatika”. Het blijkt een complex van visvijvers te zijn, maar het belangrijkste was dat de rivier toegankelijk was voor ons en schoon was (omdat de rivier 20 km verder pas begon er geen industrie was, hoogstens wat geitenschijt her en der). We waren van harte welkom.

We hebben ons bijna de hele dag beziggehouden met het bouwen van een dam. Enorm jeugdsentiment voor Harrie, hij bleek er ook erg goed in te zijn !! Dacht zelfs na over waar je het beste de stroom naar toe kon leiden. Omdat het zondag was, waren er heel veel families aan het picknicken en met ontzag bekeken ze onze vorderingen. Af en toe kregen we ook hulp van allerlei kinderen en dikke opa’s met dam-bouw-inzichten. Af en toe zaten Helen en Ellis aan de kant van de rivier en waren wij nog aan het slepen met stenen haha.  Maar het resultaat mag er zijn, de Deltawerken verbleken er bij , Neeltje Jans eat your heart out, ingenieur Lely go back to school!

En dan: vissen. Een terugkerend thema op vele vakanties. Harrie vindt het leuk, maar meestal resulteert het in een vastgelopen dobber onder een steen, een gebroken molentje of het verkeerde voer. Maar niet vandaag. Want met zijn hengel van hoogstaande Chinese kwaliteit heeft hij een vis gevangen van 4 kg, een joekel. De eigenaar (niet van de vis, van het complex) heeft hem voor ons schoongemaakt en bereid. Ook hier was ik weer verbaasd hoe normaal Helen en Ellis het vonden dat een vis nog stuiptrekkend naar ons toe kwam, met de hamer op zijn kop getikt werd, opengesneden en de ingewanden aan de hond gegeven werden. Geen woord hierover, alsof het dagelijkse kost voor ze is. Het thema “ dieren”  maar dan real life)

De vis was heerlijk klaargemaakt, we kunnen er zeker 2 dagen van eten. Dus we blijven nog maar een nachtje staan.