Pensionado’s (met kleine hondjes) zijn best leuk

Op 4 juni zijn we dan eindelijk vertrokken. Voor de afslag Grubbenvorst Zuid had ik al ongeveer 30 keer een bezoekje gebracht aan de achterbank om te zeggen dat elkaars haren uittrekken echt niet de bedoeling was , evenals boekjes afpakken of op de grond gooien. (Ik hoor veel ouders nu al zeggen : dat het zo gaat had ik je ook wel kunnen vertellen) Maar dit wordt geen negatief verhaal ! We maken onze eerste files mee, onze eerste oef-wat-is-30-graden-in-een-bus-heet- moment , onze eerste ga-maar-even-op-je-fietsje-bewegen-maar-niet-over-de-plas-en-poep-raststatte-parkeerplaatsen en natuurlijk onze eerste bratwurst in Duitsland.

Op camping Aumuhle in Schweppenhausen strijken we neer naast een fantastisch speel-beekje en heel veel pensionado’s (met kleine hondjes) . Ze zijn allemaal vreselijk aardig en we kunnen geen 3 meter lopen om onze ontstaansgeschiedenis te delen en te horen hoeveel kleinkinderen iedereen heeft. Er was ook een oma zo eerlijk om te zeggen dat ze liever met haar man over de wereld trok dan dat ze om de haverklap op haar kleinkinderen moest passen. ( Ik heb haar ook beloofd om haar huis in Nieuw Bergen dat te koop staat te promoten. Bij deze. Kost 3 ton)
De “ kom heel-huids thuis” opmerkingen, maken nu plaats voor “ moedig, dapper, een hele onderneming”  uit de monden van onze nieuwe pensionado - vrienden, terwijl ze rustig aan hun wit wijntje nippen en wij oververhit achter onze kids aanhobbelen :)

Maar goed, de eerste dag hebben we overleefd: 300 km gereden. Onze dochter stond al springend op de trampoline te zingen : “ laat het losssss, laat het gaaaaaaan”, vast een nuttig advies aan ons maar voor haar gewoon een liedje uit de film Frozen. Geslapen in de nieuwe samenstelling in de bus (alle 4 verdeeld over hangmatje, dak en bank) is er niet veel , met dank aan “ ik heb geen slaap, ik heb het heet, volgens mij heeft ze groeipijnen en he, daar komt de zon alweer op”.  

Gezellig is het wel, met het mooie weer en blote voeten. Helen zit naast Harrie voorin de bus en speelt “ ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is…doorzichtig”  en ik zing op de achterbank liedjes met Ellis. We gaan onze draai wel vinden.

Vandaag naar Ingolstadt gereden, in het meertje gezwommen en de fles champagne leegedronken. Traditie om dit te doen aan het begin van een bijzondere, lange reis, bij voorkeur op een asfaltplaatsje in Duitsland tussen de chemische tolietten. Hoezee, het gaat ons goed.